Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Wałbrzychu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 lipca 2014 roku

Sąd Rejonowy w Wałbrzychu w II Wydziale Karnym w składzie :

Przewodniczący : S.S.R. Bartosz Szeremeta

Protokolant : Magdalena Mikołajczyk

Przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Wałbrzychu Katarzyny Grochowskiej - Drobek

po rozpoznaniu w dniach 6 czerwca 2014 r. i 8 lipca 2014 r.

sprawy A. J.

syna C. i B. z d. L.

urodzonego (...) w W.

oskarżonego o to, że:

I. W dniu 27 grudnia 2013r w S. woj. (...), poprzez rzucenie butelką dokonał wybicia szyby wystawowej w lokalu Grill Bar, powodując straty o łącznej wartości 1967,72 złotych na szkodę P. Ż. przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem 5 lat od odbycia kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Świdnicy, III Wydział Karny z dnia 14 sierpnia 2003 roku za syg. akt (...), obejmującego wyroki: Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z dnia 06.11.2000, S.. Akt (...) za popełnienie przestępstwa z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk i inne, popełnione w dniu 27.12.1999 roku i 1.02.2000 r., będąc skazanym na karę jednego roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres lat 3, wyrokiem Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z dnia 16.11.2000 roku, S.. Akt (...) za popełnienie przestępstwa z 13§1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk, popełnione w dniu 07.04.2000r. na karę jednego roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres lat 3, wyrokiem Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z dnia 14.09.2001 r, S.. Akt (...) za popełnienie przestępstwa z art. 281 kk, popełnione w dniu 09.02.2001, na karę 1 roku pozbawienia wolności z zaliczeniem okresu tymczasowego aresztowania od dnia 20.03.2001 r do dnia 30.04.2001 na poczet orzeczonej kary, a nadto wyrokiem Sądu Okręgowego w Świdnicy z dnia 11.09.2002r., S.. Akt (...) za czyn z art. 148 § 1 kk popełniony w dniu 16/17.03.2001r. na karę 15 lat pozbawienia wolności, którą odbył od dnia 7.04.2000r. do dnia 8.04.2000r. i od dnia 20.03.2001r. do dnia 30.04.2001r. i od dnia 05.07.2001r. do dnia 07.08.2012r

tj. o czyn z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

II. W dniu 27 grudnia 2013r. w S. woj. (...), grożąc pozbawieniem życia panu P. Ż. wzbudził u niego uzasadnioną obawę, że groźba ta zostanie spełniona działając na szkodę P. Ż., przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w punkcie I;

Tj. o czyn z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

I.  A. J. uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt. I części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to na podstawie art. 288 § 1 kk wymierza mu karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  A. J. uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt. II części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to na podstawie art. 190 § 1 kk wymierza mu karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  na podstawie art. 85 kk i 86 § 1 kk łączy oskarżonemu jednostkowe kary pozbawienia wolności orzeczone w pkt. I i II dyspozycji wyroku i orzeka karę łączną 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  na podstawie art. 69§1 kk i art. 70§1 pkt 1 kk warunkowo zawiesza wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności na okres próby 4 (czterech) lat;

V.  zwalnia oskarżonego od uiszczenia kosztów sądowych poniesionych w sprawie, wydatki zaliczając na rachunek Skarbu Państwa.

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 27 grudnia 2013 r. oskarżony A. J. przebywał w okolicach lokalu Grill Bar w S., do którego po kłótni z oskarżonym weszła jego dziewczyna. Przebywając na zewnątrz oskarżony spożywał alkohol i w pewnym momencie ze złości kopnął w drzwi lokalu, nie wyrządzając szkody. Po pewnym czasie oskarżony rzucił trzymaną w ręce butelką piwa o pojemności 0,5 l w witrynę lokalu powodując zbicie tej szyby. Po tym, oskarżony zaczął uciekać. Właściciel lokalu, świadek P. Ż., widząc rozbicie szyby przez oskarżonego wybiegł na zewnątrz i zaczął go gonić. W trakcie pogoni pokrzywdzony napotkał patrol policji, wraz z którym ujęli oskarżonego. Zatrzymany przez policjantów oskarżony był agresywny i groził pokrzywdzonemu, że go zabije i spali mu lokal. P. Ż. znał wcześniej oskarżonego z widzenia i wiedział, że był on uprzednio karany, a do tego jego lokal był już obiektem napaści i podpalenia. P. Ż. obawiał się, że groźby oskarżonego zostaną przez niego spełnione. Po wszczęciu postępowania przygotowawczego, oskarżony skontaktował się z pokrzywdzonym i uzgodnili, że A. J. zapłaci za zniszczoną szybę w ratach, co uczynił przed wydaniem wyroku.

Dowód:

- notatki urzędowe – k. 1, 2, 3;

- kopia faktury VAT – k. 7;

- oświadczenie – k. 49;

- dowody wpłat – k. 59-60;

- zeznania świadka P. Ż. – k. 5, 61-62;

- wyjaśnienia oskarżonego A. J. – k. 12, 53-54.

A. J. był wcześniej kilkukrotnie karany i odbywał długoletnie kary pozbawienia wolności. Między innymi oskarżony odbył karę pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Świdnicy z 14.8.2003 roku, sygn. akt (...), obejmującym wyroki: Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z 06.11.2000 roku, sygn. akt (...), skazującym go za przestępstwo z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk i inne na karę jednego roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres lat 3, wyrokiem Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z dnia 16.11.2000 roku, sygn. akt (...), skazującym go za przestępstwo z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk na karę jednego roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres lat 3, wyrokiem Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z dnia 14.09.2001 roku, sygn. akt (...), skazującym go za przestępstwo z art. 281 kk na karę 1 roku pozbawienia wolności z zaliczeniem na poczet orzeczonej kary okresu tymczasowego aresztowania od dnia 20.03.2001 roku do dnia 30.04.2001 roku, a nadto wyrokiem Sądu Okręgowego w Świdnicy z dnia 11.09.2002 roku, sygn. akt (...) za czyn z art. 148 § 1 kk popełniony w dniu 16/17.03.2001 roku na karę 15 lat pozbawienia wolności, którą odbył od dnia 7.04.2000 roku do dnia 8.04.2000 roku i od dnia 20.03.2001 roku do dnia 30.04.2001 roku i od dnia 05.07.2001 roku do dnia 07.08.2012 roku.

Dowód:

- dane o karalności oskarżonego – k. 15-17;

- wyroki w sprawach A. J. wraz z informacjami o odbytych karach – k. 19-21, 23-35.

Oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i złożył wyjaśnienia zgodne z ustaleniami z tym, że twierdził, iż pokrzywdzony nie mógł się go bać. Oskarżony wyraził skruchę, a na rozprawie przeprosił pokrzywdzonego. Wskazał, że powodem jego zachowania było upojenie alkoholem. A. J. podniósł, że obecnie uczęszcza na terapię w związku z uzależnieniem od alkoholu, ma stałą pracę, pomaga ojcu i planuje się ożenić.

Wyjaśnienia oskarżonego A. J. – k. 12, 53-54.

Sąd zważył:

Sprawstwo i wina oskarżonego w zakresie obu zarzucanych mu czynów nie budzi żadnych wątpliwości.

Ustalenia faktyczne Sąd oparł w głównej mierze na podstawie wiarygodnych, spójnych i zgodnych ze sobą zeznań pokrzywdzonego P. Ż. i wyjaśnień oskarżonego A. J.. Wersje obu wskazanych osób wzajemnie się uzupełniają i nie zachodzą zasadnicze rozbieżności pomiędzy nimi. Co do szczegółów zdarzenia Sąd oparł się jednak w znaczniejszym stopniu na zeznaniach świadka, który rzeczowo opisał przebieg zdarzenia odpowiadający temu co wynika z notatek urzędowych, tym bardziej, że oskarżony tychże szczegółów nie pamięta z uwagi na upojenie alkoholowe. Sąd nie dostrzegł jednak żadnych podstaw by kwestionować prawdomówność świadka i uznał jego zeznania za wiarygodne. Za wiarygodne należało uznać także wyjaśnienia oskarżonego, który choć przed Sądem próbował umniejszyć swą winę, to jednak nie kwestionował swojego sprawstwa. Wiarygodnymi dowodami okazały się także notatki urzędowe funkcjonariuszy policji, potwierdzające wersję świadka. Na podstawie danych o karalności oraz odpisów poprzednich wyroków zapadłych wobec oskarżonego wraz z informacjami o odbytych karach, Sąd ustalił uprzednią karalność oskarżonego oraz okoliczność popełnienia obu obecnie przypisanych mu czynów w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64 § 1 kk. Dowody w postaci potwierdzeń wpłat dokonywanych przez oskarżonego dokumentują okoliczność, że oskarżony faktycznie zapłacił za zniszczoną rzecz, co znajduje potwierdzenie także w zeznaniach świadka.

Czyniąc powyższe ustalenia faktyczne Sąd nie miał żadnych wątpliwości, że oskarżony jest winny zniszczenia cudzej rzeczy, tj. występku z art. 288 § 1 kk, oraz kierowania gróźb pozbawienia życia pod adresem P. Ż., tj. występku z art. 190 § 1 kk. Odnośnie drugiego z zachowań, należy tu wskazać, że okoliczności w jakich były kierowane groźby pod adresem pokrzywdzonego wskazują, że obawa spełnienia była obiektywnie uzasadniona. Oskarżony kierując te groźby zachowywał się agresywnie pomimo obecności funkcjonariuszy policji. Co więcej, pokrzywdzony wiedział, że A. J. był wcześniej karany, zatem tym bardziej jego obawa spełnienia gróźb była zasadna. Do tego P. Ż. był uprzednio ofiarą przestępstw, zatem słusznie mógł traktować kierowane pod jego adresem groźby poważnie i obawiać się sprawcy – dokładniej tego, że dokona on to co zapowiadał w groźbach.

Ustalenia faktyczne na podstawie informacji o uprzednich skazaniach oskarżonego nie pozostawiają także wątpliwości co do tego, że A. J. dopuścił się obu przestępstw w warunkach powrotu do przestępstwa określonych w art. 64 § 1 kk i opisanych powyżej.

Rozważając nad wymiarem kary Sąd brał pod uwagę zarówno okoliczności przemawiające na korzyść oskarżonego, jak i te obciążające go. Na korzyść oskarżonego przemawia z całą pewnością jego zachowanie po popełnieniu przestępstwa – zapłata za zniszczenie rzeczy, przeproszenie pokrzywdzonego, zapowiedzenie poprawy i wyrażenie skruchy. Obciąża oskarżonego w sposób znaczny jego uprzednia kilkukrotna karalność, obywanie długoletniej kary pozbawienia wolności i popełnienie czynów w warunkach recydywy. Te okoliczności nakazywały wymierzenie kar za poszczególne przestępstwa powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia, zaś okolicznością wskazującą, by kary te były jednak w pobliżu tej granicy był stopień społecznej szkodliwości czynów oskarżonego, który nie był znaczny. Wymierzając karę łączną z zastosowaniem zasady pełnej kumulacji Sąd miał na względzie znaczną zwartość czasową obu czynów oskarżonego popełnionych jeden po drugim.

Pomimo uprzedniej karalności oskarżonego Sąd uznał, że co do niego zachodzą przesłanki do postawienia wobec niego pozytywnej prognozy kryminologicznej. Postawa oskarżonego w toku procesu, jego skrucha i stosunek do pokrzywdzonego, któremu oskarżony zapłacił za szkodę i którego przeprosił na rozprawie, wskazują na możliwość przyjęcia, że po długoletnim pobycie w zakładzie karnym oskarżony ma świadomość konsekwencji naruszania prawa i się tego wystrzega, a jego zachowanie z dnia 27 grudnia 2013 r. było jedynie incydentem. Oskarżony obecnie podjął pracę i ma plany ustatkowania się, zatem w ocenie Sądu zasługuje on na szansę w postaci warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności, choć okres próby w jego przypadku musiał być dość znaczny. Dlatego też Sąd warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres próby 4 lat, uznając, że będzie to dostateczne dla zapewnienia by oskarżony w przyszłości nie popełnił innego przestępstwa.

Rozważając nad karą Sąd miał na uwadze, że oskarżony dopuścił się przestępstwa w okresie próby po warunkowym przedterminowym zwolnieniu z poprzednio odbywanej kary pozbawienia wolności. Z jednej strony obciąża to oskarżonego wskazując na jego pewną inklinację do łamania prawa. Wszak oskarżony musiał mieć świadomość, że popełnienie przestępstwa skutkować będzie nie tylko odpowiedzialnością karną za czyn, ale także powrotem do zakładu karnego za poprzednie przestępstwa. Z drugiej strony Sąd miał na uwadze, że orzeczenie wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności w niniejszej sprawie skutkować będzie odwołaniem warunkowego przedterminowego zwolnienia, jednakże zważywszy na wyżej podane okoliczności wyłącznie taka kara odpowiadać będzie zakładanym celom kary i poczuciu sprawiedliwości. Nadto za czyn z art. 288 § 1 kk ustawodawca przewidział wyłącznie karę pozbawienia wolności, zaś A. J. z całą pewnością nie zasługuje w realiach sprawy na zastosowanie wobec niego którejkolwiek z instytucji pozwalających na wymierzenie kary łagodniejszego rodzaju bądź odstąpienie od wymierzenia kary. Zachowanie oskarżonego polegające na zbiciu witryny nie może być także uznane za wypadek mniejszej wagi wobec dość znacznej wartości zniszczonej rzeczy i niskich pobudek działania oskarżonego – złości na swoją dziewczynę.

Sąd zwolnił oskarżonego od uiszczenia kosztów sądowych uznając, że przemawiają za tym względy słuszności skoro oskarżony do czasu wydania orzeczenia naprawił szkodę wyrządzoną przestępstwem. Orzeczenie to zapadło na podstawie art. 624 § 1 kpk.