Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Wałbrzychu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 września 2014 r.

Sąd Rejonowy w Wałbrzychu w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: S.S.R. Maciej R. Socha

Protokolant: Ewa Kasperska

w obecności Marcina Jawnego - Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Wałbrzychu

po rozpoznaniu w dniach 2 kwietnia, 13 maja, 9 lipca, 16 września oraz 23 września 2014 r.

sprawy S. A.

urodz. (...) w Z.

syna S. i W. z domu Ż.

oskarżonego o to, że:

I. w okresie od 14 września 2013 r. do 16 stycznia 2014 r. w W., woj. (...), uporczywie nękał E. B. w ten sposób, że wysyłał wiadomości tekstowe SMS, wykonywał połączenia telefoniczne, w których znieważał słowami powszechnie uznawanymi za obelżywe, groził pozbawieniem życia, uszkodzeniem ciała, zwolnieniem z pracy, wszczynał awantury w miejscach publicznych, obrażał i poniżał w/w w rozmowach z innymi osobami, nachodził w miejscu zamieszkania, uniemożliwiał otwieranie drzwi wejściowych do mieszkania pokrzywdzonej poprzez zapychanie zamka, oblewaniem ich fekaliami, farbą oraz kałem, tym samym wzbudzał u pokrzywdzonej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia i istotnie naruszył jej prywatność,

tj. o czyn z art. 190a§1 kk ;

II. w okresie od 17 września 2013 r. do 06 listopada 2013 r. w W., woj. (...), działając z góry powziętym zamiarem w krótkich odstępach czasu, stosując groźbę bezprawną użycia przemocy i uszkodzenia ciała zmuszał T. K. do określonego działania - zaprzestania spotykania się z E. B.,

tj. o czyn z art. 191§1 kk w zw. z art. 12 kk ;

sprawy J. C. (1)

urodz. (...) w W.

syna J. i G. z domu M.

oskarżonego o to, że:

III. w okresie od 18 listopada 2013 r. do 16 stycznia 2014 r. w W., woj. (...), uporczywie nękał E. B., w ten sposób, że uniemożliwiał otwieranie drzwi wejściowych do mieszkania pokrzywdzonej poprzez zapychanie zamka, oblewaniem ich fekaliami, farbą oraz kałem, tym samym wzbudził u pokrzywdzonej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia i istotnie naruszył jej prywatność,

tj. o czyn z art. 190a§1 kk ;

I oskarżonego S. A. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku, z tym, iż modyfikuje opis czynu poprzez przyjęcie, że oskarżony w okresie od 18 września 2013 r. do 4 grudnia 2013 r. w W., woj. (...), uporczywie nękał E. B. w ten sposób, że wysyłał wiadomości tekstowe SMS, wykonywał połączenia telefoniczne, w których znieważał słowami powszechnie uznawanymi za obelżywe, groził pozbawieniem życia, uszkodzeniem ciała, spowodowaniem zwolnienia z pracy, wszczynał awantury w miejscach publicznych, obrażał i poniżał w/w w rozmowach z innymi osobami, nachodził w miejscu zamieszkania, uniemożliwiał otwieranie drzwi wejściowych do mieszkania pokrzywdzonej poprzez zapychanie zamka, oblewaniem ich fekaliami, farbą oraz kałem, tym samym wzbudzał u pokrzywdzonej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia i istotnie naruszył jej prywatność, tj. popełnienia występku z art. 190a§1 kk, i za czyn ten na podstawie art. 190a§1 kk wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności ;

II oskarżonego S. A. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie II części wstępnej wyroku, z tym, iż za czas popełnienia czynu przyjmuje okres od 18 września 2013 r. do 6 listopada 2013 r., tj. popełnienia występku z art. 191§1 kk w zw. z art. 12 kk, i za czyn ten na podstawie art. 191§1 kk wymierza mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności ;

III na podstawie art. 85 kk i art. 86§1 kk łączy kary jednostkowe pozbawienia wolności orzeczone wobec oskarżonego S. A. w punktach I i II części dyspozytywnej wyroku i wymierza oskarżonemu karę łączną 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności ;

IV na podstawie art. 69§1 i 2 kk oraz art. 70§1 pkt 1 kk wykonanie kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego S. A. warunkowo zawiesza tytułem próby na okres lat 2 (dwóch) ;

V oskarżonego J. C. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie III części wstępnej wyroku, z tym, iż za czas popełnienia czynu przyjmuje okres od 18 listopada 2013 r. do 4 grudnia 2013 r., tj. popełnienia występku z art. 190a§1 kk, i za czyn ten na podstawie art. 190a§1 kk wymierza mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności ;

VI na podstawie art. 69§1 i 2 kk oraz art. 70§1 pkt 1 kk wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego J. C. (1) warunkowo zawiesza tytułem próby na okres lat 2 (dwóch) ;

VII zwalnia oskarżonych S. A. oraz J. C. (1) od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa wydatków poniesionych przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania, zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa, natomiast wymierza im opłaty w kwotach po 120 zł.

  Sygnatura akt II K 179/2014

UZASADNIENIE

Na podstawie przeprowadzonego przewodu sądowego ustalono następujący stan faktyczny dotyczący oskarżonego S. A. ( uzasadnienie sporządzone zgodnie z art. 423§1a kpk ):

Pokrzywdzona E. B. pozostawała z oskarżonym S. A. w nieformalnym związku partnerskim przez okres około 6 lat, aż do dnia 14 września 2013 roku. W dniu 14 września 2013 roku E. B. powiedziała oskarżonemu S. A., że nie chce się już z nim spotykać, zaś oskarżony S. A. wtedy powiedział E. B., że ją zniszczy, że zachowała się jak „szmata”, gorzej jak jego poprzednia partnerka.

/Dowód: - zeznania świadka E. B. – k. 132-136, 1-2 ;

- zeznania świadka T. K. – k. 136-137, 16-18 ;

- zeznania świadka A. B. – k. 169-170, 29-30 ;

- zeznania świadka M. S. (2) – k. 170, 14-15 /.

Po powiadomieniu przez E. B. o „zerwaniu” oskarżony S. A. nie potrafił się z tym pogodzić emocjonalnie. Począwszy od dnia 18 września 2013 roku aż do dnia 4 grudnia 2013 roku oskarżony S. A. uporczywie nękał E. B. w ten sposób, że wysyłał wiadomości tekstowe SMS ( w których odnosił się w wulgarny sposób do związku emocjonalnego E. B. z T. K. ), wykonywał połączenia telefoniczne, w których znieważał słowami powszechnie uznawanymi za obelżywe, groził pozbawieniem życia, uszkodzeniem ciała, spowodowaniem zwolnienia z pracy, wszczynał awantury w miejscach publicznych, obrażał i poniżał w/w w rozmowach z innymi osobami, nachodził w miejscu zamieszkania, uniemożliwiał otwieranie drzwi wejściowych do mieszkania pokrzywdzonej poprzez zapychanie zamka, oblewaniem ich fekaliami, farbą oraz kałem ( w tym celu oskarżony S. A. nakłonił do swoistego współdziałania J. C. (1), który kilkakrotnie własnoręcznie dokonywał zapychanie zamka, oblewaniem drzwi fekaliami, farbą oraz kałem ), tym samym wzbudzał u pokrzywdzonej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia i istotnie naruszył jej prywatność. Po tym jak w dniu 18 września 2013 roku oskarżony S. A. kilkanaście razy dzwonił do pokrzywdzonej E. B., przyszedł pod jej mieszkanie i kopał w drzwi, a także wysłał jej wiadomość tekstową, że jeżeli się z nim nie spotka to, że zepsuje jej reputację, w bloku i w pracy, pokrzywdzona E. B. zgodziła się na spotkanie w centrum miasta. W czasie tego spotkania oskarżony S. A. powiedział E. B., że jak mogła mu to zrobić, chciał żeby pokrzywdzona poszła z nim do parku S., na co pokrzywdzona nie wyraziła zgody ; wówczas nieopodal podjechał samochód i wysiedli z auta obcy mężczyźni, w związku z czym oskarżony powiedział, że on naśle na pokrzywdzoną swoich kolesi. W czasie kolejnego spotkania na które po kilku dniach wyraziła zgodę pokrzywdzona, oskarżony S. A. namawiał E. B. żeby wróciła do niego i zapytał ją na kim jej bardziej zależy, zadając pytanie - czy jak T. K. nie będzie chciał z nią być to czy ona będzie z nim ; pokrzywdzona powiedziała wprost oskarżonemu, że nie chce z nim być, zaś oskarżony powiedział, że zabije E. B. i T. K. jak ich razem zobaczy.

/Dowód: - zeznania świadka E. B. – k. 132-136, 1-2 ;

- zeznania świadka T. K. – k. 136-137, 16-18 ;

- zeznania świadka A. B. – k. 169-170, 29-30 ;

- zeznania świadka M. S. (2) – k. 170, 14-15 ;

- protokół oględzin telefonu – k. 9-10 /.

Oskarżony S. A. spotkał się z T. K. w okresie od 18 września 2013 roku do 6 listopada 2013 roku kilkakrotnie i w rozmowach z nim stosując groźbę bezprawną użycia przemocy i uszkodzenia ciała zmuszał T. K. do określonego działania - zaprzestania spotykania się z E. B.. Kiedy oskarżony S. A. został powiadomiony przez E. B. o zakończeniu ich związku to w dniu 18 września 2013 roku oskarżony S. A. powiedział napotkanemu T. K.: „spierdalaj, bo ciebie zabiję”. Kiedy następnie T. K. został poinformowany przez E. B., że oskarżony S. A. chce się z nim spotkać, to doszło do spotkania pokrzywdzonego T. K. z oskarżonym S. A.. W czasie tego spotkania oskarżony S. A. mówił, że E. B. nie będzie się z T. K. spotykać, że T. K. „wszedł buciorami w ich pościel” ; oskarżony S. A. powiedział, że jak T. K. nie będzie się z E. B. spotykał to E. B. wróci do niego, zadzwonił do E. B. i zapytał ją czy jak T. K. nie będzie się z nią spotykał to czy ona nie będzie o niego zabiegać, wówczas oskarżony powiedział T. K., że jego i E. B. zabije i siebie na końcu. Do następnego spotkania obu mężczyzn doszło 5 listopada 2013 roku ; oskarżony S. A. spotkał T. K. w centrum miasta, podszedł do niego i zaczął go obrażać, następnie oskarżony wypowiadał pod adresem T. K. groźby cyt. „zaraz ci skurwysynu połamię ręce”, mówiąc przy tym, że nigdy E. B. z nim nie będzie, że nie da im obojgu spokoju, że E. B. przyjdzie do niego na kolanach, że oskarżony dowie się gdzie T. K. mieszka i pracuje, że go połamie, że zrobią to ludzie z W.. Pokrzywdzony T. K. obawiał się zachowania oskarżonego, bał się zarówno o siebie, jak i o E. B.. Podczas tego spotkania oskarżony wskazał na grupkę mężczyzn i wymienił imiona i powiedział, że na miejscu ubiją oni pokrzywdzonego T. K.. Pod wpływem zachowania oskarżonego, T. K. powiedział oskarżonemu, że zadzwoni do E. B., że nie będzie się z nią spotykać, dla dobra jej, córki i samego T. K. ; T. K. zadzwonił do E. B. w obecności oskarżonego S. A.. W dniu 6 listopada 2013 roku o 8 rano oskarżony S. A. ponownie zaczepił T. K. i mówił, że jednak się z spotyka z E. B., na co T. K. odparł, że nie, ale idzie sprawdzić czy nikt nie olał jej drzwi moczem, na co oskarżony S. A. powiedział, że pokrzywdzona jest obserwowana.

/Dowód: - zeznania świadka E. B. – k. 132-136, 1-2 ;

- zeznania świadka T. K. – k. 136-137, 16-18 ;

- protokół oględzin telefonu – k. 9-10 /.

W tym czasie aż do dnia 4 grudnia 2013 roku oskarżony S. A. kontynuował uporczywe nękanie E. B. w ten sposób, że wysyłał wiadomości tekstowe SMS ( w których odnosił się w wulgarny sposób do związku emocjonalnego E. B. z T. K. ), wykonywał połączenia telefoniczne, w których znieważał słowami powszechnie uznawanymi za obelżywe, groził pozbawieniem życia, uszkodzeniem ciała, spowodowaniem zwolnienia z pracy, wszczynał awantury w miejscach publicznych, obrażał i poniżał w/w w rozmowach z innymi osobami, nachodził w miejscu zamieszkania ( np. 30 września 2013 roku ), uniemożliwiał otwieranie drzwi wejściowych do mieszkania pokrzywdzonej poprzez zapychanie zamka, oblewaniem ich fekaliami, farbą oraz kałem ( np. 14 października 2013 roku, 28 października 2013 roku, 18 listopada 2013 roku, 19 listopada 2013 roku, 4 grudnia 2013 roku ; w tym celu oskarżony S. A. nakłonił do swoistego współdziałania J. C. (1), który począwszy od 18 listopada 2013 roku własnoręcznie dokonywał zapychanie zamka, oblewaniem drzwi fekaliami, farbą oraz kałem ).

/Dowód: - zeznania świadka E. B. – k. 132-136, 1-2 ;

- zeznania świadka T. K. – k. 136-137, 16-18 ;

- zeznania świadka A. B. – k. 169-170, 29-30 ;

- zeznania świadka M. S. (2) – k. 170, 14-15 ;

- zeznania świadka J. J. (2) – k. 167-168, 27-28 ;

- zeznania świadka S. S. (1) – k. 168, 20-21 ;

- protokoły odtworzenia zapisów – k. 12, 24 ;

- protokół oględzin telefonu – k. 9-10 /.

Dopiero po powzięciu wiedzy o zainicjowaniu przez pokrzywdzonych postępowania karnego, oskarżony S. A. zaprzestał dalszego uporczywego nękania pokrzywdzonej. Po dniu 4 grudnia 2013 roku oskarżony S. A. nie dopuszczał się nagannych zachowań w stosunku do E. B. oraz T. K..

/Dowód: - zeznania świadka E. B. – k. 132-136, 1-2 ;

- zeznania świadka T. K. – k. 136-137, 16-18 /.

Oskarżony S. A. nie był uprzednio karany sądownie. Oskarżony posiada pozytywną opinię środowiskową.

/Dowód: - dane o karalności oskarżonego S. A. – k. 62 ;

- opinia środowiskowa dot. oskarżonego – k. 122-123 /.

Oskarżony S. A. zarówno w toku postępowania przygotowawczego, jak i na rozprawie głównej, nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów.

Ponadto Sąd Rejonowy w Wałbrzychu zważył, co następuje:

Oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy uznać należy, iż sprawstwo i wina oskarżonego S. A. w zakresie popełnienia przypisanych mu występków nie może budzić jakichkolwiek wątpliwości. Sprawstwo i winę oskarżonego potwierdza zebrany w toku postępowania materiał dowodowy, a w szczególności zeznania świadków - pokrzywdzonych E. B. ( oceniane poprzez pryzmat opinii sądowo – psychologicznej sporządzonej przez biegłą psycholog G. S. ) oraz T. K., potwierdzone częściowo zeznaniami świadków M. S. (2), A. B., J. J. (2) oraz S. S. (2), jak również potwierdzone protokołem oględzin telefonu komórkowego oraz zapisem monitoringu wizyjnego. Za wiarygodny dowód Sąd uznał wreszcie opinię sądowo – psychologiczną dotyczącą sylwetki osobowościowej oskarżonego S. A., którą sporządził biegły psycholog M. G..

Zeznania świadków - pokrzywdzonych E. B. ( oceniane poprzez pryzmat opinii sądowo – psychologicznej sporządzonej przez biegłą psycholog G. S. ) oraz T. K. należy uznać za całkowicie wiarygodne. Świadek E. B. opisała w sposób nader dokładny zachowanie oskarżonego S. A., które nastąpiły po tym, gdy pokrzywdzona powiedziała oskarżonemu, że nie chce kontynuować związku z nim. Świadek E. B. rozróżniała przy tym poszczególne zachowania oskarżonego, których tenże dopuszczał się w okresie od 18 września 2013 roku ( pokrzywdzona E. B. powiedziała oskarżonemu S. A., że nie chce kontynuować związku z nim w sobotę - 14 września 2013 roku, wówczas oskarżony użył wobec pokrzywdzonej niecenzuralnych słów i powiedział, że ją zniszczy, natomiast pierwszych zachowań stanowiących czynności sprawcze stalkingu dopuścił się 18 września 2013 roku, kiedy rozpoczął telefoniczne nękanie pokrzywdzonej, nachodzenie miejsca jej zamieszkania, wyzywanie ) do 4 grudnia 2013 roku ( kiedy to oskarżony po raz kolejny doprowadził do zanieczyszczenia drzwi wejściowych do mieszkania pokrzywdzonej ). Z zeznań świadka E. B. wynika konkretnie jakich zachowań w tym okresie dopuszczał się oskarżony S. A. w stosunku do niej ( uporczywe nękanie w ten sposób, że wysyłał wiadomości tekstowe SMS, wykonywał połączenia telefoniczne, w których znieważał pokrzywdzoną słowami powszechnie uznawanymi za obelżywe, groził pozbawieniem życia, uszkodzeniem ciała, spowodowaniem zwolnienia z pracy, wszczynanie awantury w miejscach publicznych, obrażanie i poniżanie w/w w rozmowach z innymi osobami, w tym w miejscu pracy, nachodzenie w miejscu zamieszkania, uniemożliwianie otwierania drzwi wejściowych do mieszkania pokrzywdzonej poprzez zapychanie zamka, oblewaniem ich fekaliami, farbą oraz kałem ), jak również wynika jednoznacznie, że takie konkretne zachowania oskarżonego wzbudzały u pokrzywdzonej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia i istotnie naruszyły jej prywatność. Świadek E. B. odniosła się również do tego w jaki sposób oskarżony S. A. wpływał na T. K., zmuszając go do określonego zachowania, a mianowicie zaprzestania spotykania się z E. B.. Zeznania świadka – pokrzywdzonej E. B. stanowią szczegółowe, plastyczne wręcz odzwierciedlenie zachowań jakich dopuszczał się oskarżony S. A.. Pomimo emocji jakie muszą występować po stronie pokrzywdzonej, nie sposób wręcz racjonalnie zarzucić ażeby jej relacja nie była obiektywna ; świadek po prostu opisała to co naprawdę zaszło.

Oceniając zeznania świadka – pokrzywdzonej E. B. jako wiarygodne, Sąd miał na uwadze również opinię biegłej psycholog G. S., która uczestniczyła w przesłuchaniu pokrzywdzonej na rozprawie głównej, a która dokonała rzetelnej oceny rozwoju intelektualnego świadka oraz oceny stanu emocjonalnego świadka. Biegła psycholog G. S. oceniła, iż sprawność procesów poznawczych świadka pozwala na zapamiętywanie i odtwarzanie zdarzeń, w których uczestniczy, nie stwierdzono skłonności świadka do konfabulacji i patologicznego fantazjowania ; analiza zeznań wskazuje, że relacje świadka bazują na konkretach, jej własnych spostrzeżeniach i przeżyciach ; świadek relacjonując podaje szczegółowe opisy zaistniałych sytuacji, ujmuje okoliczności czasowe i przyczynowe ; relacjom świadka towarzyszą reakcje emocjonalne adekwatne do przeżyć i sytuacji – takie jak smutek, płacz – które nie stoją w sprzeczności z treścią składanych zeznań ; z psychologicznego punktu widzenia nie znaleziono przesłanek, które ograniczałyby wiarygodność zeznań E. B. ( opinia biegłej G. S. – k. 139-143 akt ). Opinię biegłej psycholog G. S. należy uznać za pełną i rzetelną, zawierającą kompletną ocenę zeznań pokrzywdzonej E. B. w aspekcie psychologicznym, przy czym brak jest jakichkolwiek podstaw do podważania wniosków wyrażanych w tejże opinii.

Z zeznaniami świadka E. B. pozytywnie korespondują zeznania świadka – pokrzywdzonego T. K., które również należy uznać za całkowicie wiarygodne. Świadek T. K. opisał w sposób nader dokładny zachowanie oskarżonego S. A., który zmuszał pokrzywdzonego do określonego zachowania, a mianowicie zaprzestania spotykania się z E. B.. Równocześnie świadek T. K. zrelacjonował to co wiedział o konkretnych zachowaniach oskarżonego S. A. względem E. B., których oskarżony dopuszczał się w okresie od 18 września 2013 roku do 4 grudnia 2013 roku, jak również odniósł się do stanu emocjonalnego E. B. w zaistniałej sytuacji, gdy pokrzywdzona czuła się zagrożona ( zeznania świadka T. K. z dnia 13 maja 2014 r.: „Nie spotykaliśmy się z E. przez kilka dni, choć dzwoniła do mnie, dla naszego dobra, bezpieczeństwa. Definitywnie nie zerwałem z nią kontaktu, stan psychiczny i fizyczny E. był straszny, 22 listopada siedziała u mnie skulona, płakała, nie mogę jej zostawić. Od momentu kiedy wszczęto postępowanie jest cisza, ja zaproponowałem E. żeby zaczęła się leczyć i zgłosiła to na Policję” ). Zeznania świadka – pokrzywdzonego T. K. są spójne i logiczne, zarazem wzajemnie się potwierdzają i uzupełniają z zeznaniami świadka E. B., prezentując szczegółowe, plastyczne wręcz odzwierciedlenie zachowań jakich dopuszczał się oskarżony S. A.. Nie sposób racjonalnie zarzucić ażeby relacja świadka T. K. nie była obiektywna ; świadek po prostu opisał to co naprawdę zaszło.

Dodatkowym potwierdzeniem i uzupełnieniem wersji zdarzeń wynikającej z zeznań świadków – pokrzywdzonych E. B. oraz T. K. są zeznania świadków M. S. (2), A. B., J. J. (2) oraz S. S. (2). Zeznania świadków M. S. (2) oraz A. B. ( córki pokrzywdzonej E. B. ) stanowią wiarygodne uzupełnienie i potwierdzenie zeznań świadków – pokrzywdzonych E. B. oraz T. K. zarówno co do poszczególnych zachowań oskarżonego S. A., jak również co do poczucia zagrożenia jakie oskarżony wzbudził w E. B. ( zeznania świadka M. S. (2) z dnia 9 lipca 2014 r.: „ Ja nigdy nie byłam bezpośrednio świadkiem scysji, ale ona zaraz do mnie dzwoniła, gdy pan A. ją wyzywał w galerii. Widziałam, że E. schudła, obawiałam się też o A.. E. była w biały dzień na ulicy wyzywana przez oskarżonego A.. Był taki moment, że zaproponowałam, że zabiorę A. do siebie, potem mówiłam jej, że zabiorę je obie. Na pierwszym nagraniu z wizjera rozpoznałam pana A., on ma specyficzny chód, znam go kilka lat. Ja zadzwoniłam kiedyś do S., żeby przestał niszczyć E. życie, ale zostałam tylko wyzywana” ; zeznania świadka A. B. z dnia 9 lipca 2014 r.: „Po rozstaniu pan A. dokuczał mamie, często przychodził do domu, często dzwonił. Któregoś dnia o 5 rano obudził mnie hałas w kuchni, to była kłótnia pana A. i mamy, ona płakała, później dowiedziałam się, że chyba ją uderzył, bo mówiła do niego „jak mogłeś uderzyć kobietę”. On wtedy krzyczał, że zniszczy mamę, że bez niego sobie nie poradzi. Kiedyś usłyszałam natarczywe pukanie do drzwi, to był pan A., kopał w drzwi, krzyczał, że nie odejdzie dopóki ktoś nie otworzy. O. drzwi, to był pan A., był wyraźnie wściekły, powiedziałam, że mamy nie ma. Kilkakrotnie mieliśmy oblane drzwi fekaliami, moczem, kilka razy zapychano nam zamek w drzwiach. Te sytuacje wiązaliśmy z panem A.. Jakiś czas temu to się skończyło. Mama mówiła, że nie mogła po nocach spać, brała tabletki nasenne, była zmęczona, często płakała” ). Tym samym świadkowie M. S. (2) oraz A. B. w obiektywny i tym samym wiarygodny sposób potwierdziły okoliczności, które wynikają wprost z zeznań świadka E. B..

Dodatkowym potwierdzeniem i uzupełnieniem wersji zdarzeń wynikającej z zeznań świadków – pokrzywdzonych E. B. oraz T. K. są zeznania świadków J. J. (2) oraz S. S. (2). Świadkowie ci są w ocenie Sądu jedynie częściowo wiarygodni, gdyż wykazali się częstokroć w sprawach o takim charakterze występującym podejściem, ażeby „nie mieszać się do spraw prywatnych innych ludzi”. Nawet jednak przy takim podejściu do sprawy świadkowie częściowo potwierdzili, iż E. B. miała problemy ze strony oskarżonego S. A. ( zeznania świadka J. J. (2) z dnia 9 lipca 2014 r.: „Pani B. mówiła mi o problemach osobistych z oskarżonym S. A.. Mówiła, że nie są już razem. Pani E. chciała zamknąć ten związek, a pan S. chciał by trwał dalej. Pani E. wspominała, że pan S. wykonywał telefony do niej mówiła, że pan F. ( czyli oskarżony ) ma jakiś związek ze szkodami wyrządzonymi w jej mieszkaniu, oraz z zanieczyczaniem wycieraczek i drzwi. Pani E. przyniosła nagranie, na którym filmowano przez wizjer, osoby, które wykonywały czynności zmierzające do zanieczyszczenia drzwi i wycieraczek. Ja nie rozpoznałem tych osób w sposób jednoznaczny, ale po sposobie poruszania się i innych cechach, mogę wywnioskować, że to był pan J. C. (2)” ; zeznania świadka S. S. (2) z dnia 9 lipca 2014 r.: „Jak naprawiałem jej zamek, to pani E. twierdziła, że to zrobił jej mąż czyli A.. Ja sam nie wiem kto to zrobił, za rękę nikogo nie złapałem” ). Świadkowie J. J. (2) oraz S. S. (2) w powyższy sposób potwierdzili zeznania świadka E. B., zaś nie sposób wręcz racjonalnie przyjmować, ażeby E. B. konstruowała jakąkolwiek intrygę skierowaną przeciwko oskarżonemu i reżyserował zdarzenia, ażeby zapewnić sobie świadków.

Dodatkowe potwierdzenie i uzupełnienie wersji zdarzeń wynikającej z zeznań świadków – pokrzywdzonych E. B. oraz T. K. stanowią dowody z protokołu oględzin telefonu komórkowego ( z dowodu tego wynika jakiej treści wiadomości sms-owe przesyłał oskarżony S. A. na telefon E. B. ; duża część wiadomości świadczy o tym, iż oskarżony nie potrafił się pogodzić z rozstaniem z E. B., a jeszcze bardziej z tym, iż E. B. związała się z innym mężczyzną – T. K. ) oraz z zapisu monitoringu wizyjnego ( k. 12, 24 akt – zapis przedstawia zanieczyszczanie drzwi do mieszkania E. B. przez J. C. (1) ).

Za wiarygodny dowód Sąd uznał wreszcie opinię sądowo – psychologiczną dotyczącą sylwetki osobowościowej oskarżonego S. A., którą sporządził biegły psycholog M. G.. Biegły M. G. po przeprowadzeniu ( za zgodą oskarżonego ) badań oskarżonego, wskazał, iż S. A. wykazuje deficyt wglądu i niedostatek samokrytycyzmu, czemu towarzyszy skłonność do nieautentycznej, nadmiernie pozytywnej autoprezentacji ; oskarżony jest osobą o niskich kompetencjach psychologicznych, która rzeczywistość ocenia w sposób katatymiczny, tj. subiektywistyczno – życzeniowy, wykazuje deficyt empatii, który można uznać za podłoże zarzucanych mu zachowań agresywnych ; przyczyną silnej frustracji oskarżonego i zarazem mechanizmem spustowym zachowań agresywnych było odejście parterki, którą oskarżony darzył uczuciem przywiązania i miłości ; ponieważ prośby, naciski i inne starania oskarżonego nie przynosiły efektu, nie wpływały na modyfikację postaw E. B., to frustracja, gniew, uraza i poczucie krzywdy eskalowały wywołując gotowość do zachowań odwetowych. Opinię biegłego psychologa M. G. należy uznać za pełną i rzetelną, zawierającą kompletną ocenę rysu osobowościowego oskarżonego S. A. ; brak jest jakichkolwiek podstaw do podważania wniosków wyrażanych w tejże opinii. Opinia biegłego psychologa M. G. jest co oczywiste dowodem pomocniczym, jednakże widoczne jest, iż w sposób pełny koreluje ona z wersją zdarzeń wynikającą z zeznań świadków E. B. oraz T. K.. Biegły M. G. wykazał jakie cechy osobowościowe oskarżonego S. A. pchnęły go do określonych zachowań oraz dlaczego opis zdarzeń przedstawiony przez pokrzywdzonych jest realny.

Oceniając przeprowadzone w przedmiotowej sprawie dowody końcowo konieczne jest odniesienie się do wyjaśnień oskarżonego S. A.. Oskarżony S. A. zarówno w toku postępowania przygotowawczego, jak i na rozprawie głównej, konsekwentnie nie przyznawał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Oceniając wyjaśnienia oskarżonego S. A. w kontekście całokształtu materiału dowodowego, przy uwzględnieniu zasad doświadczenia życiowego, Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego za niewiarygodne. Wyjaśnienia oskarżonego S. A. są nielogiczne, a częściowo wręcz absurdalne, gdy oskarżony przedstawia się jako ofiarę intrygi pokrzywdzonych i nie potrafi zrozumieć niewłaściwości swoich zachowań. Oceniając wyjaśnienia oskarżonego S. A., w zestawieniu z zeznaniami pokrzywdzonych oraz pozostałym materiałem dowodowym, Sąd Rejonowy w Wałbrzychu uznał wyjaśnienia oskarżonego za niewiarygodne.

Oskarżony J. C. (1) ograniczył się do negacji zarzutu i konsekwentnie odmawiał składania wyjaśnień.

Pozostałe dowody, w tym zeznania świadków S. K. i I. G., nic do sprawy nie wniosły.

Na podstawie całokształtu okoliczności sprawy należy ocenić, iż zachowanie oskarżonego S. A. opisane w punkcie I części dyspozytywnej wyroku wyczerpało znamiona występku z art. 190a§1 k.k., albowiem oskarżony w okresie od 18 września 2013 r. do 4 grudnia 2013 r. w W., woj. (...), uporczywie nękał E. B. w ten sposób, że wysyłał wiadomości tekstowe SMS, wykonywał połączenia telefoniczne, w których znieważał słowami powszechnie uznawanymi za obelżywe, groził pozbawieniem życia, uszkodzeniem ciała, spowodowaniem zwolnienia z pracy, wszczynał awantury w miejscach publicznych, obrażał i poniżał w/w w rozmowach z innymi osobami, nachodził w miejscu zamieszkania, uniemożliwiał otwieranie drzwi wejściowych do mieszkania pokrzywdzonej poprzez zapychanie zamka, oblewaniem ich fekaliami, farbą oraz kałem, tym samym wzbudzał u pokrzywdzonej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia i istotnie naruszył jej prywatność. Zachowanie oskarżonego S. A. składało się z wielu fragmentów wykonawczych działania przestępnego, których całość stanowi jeden czyn zabroniony, albowiem przepis art. 190a§1 k.k. implikuje częstotliwość czynności podejmowanych przez oskarżonego. O uporczywym zachowaniu się sprawcy świadczyć będzie z jednej strony jego szczególne nastawienie psychiczne, wyrażające się w nieustępliwości nękania, tj. trwaniu w swego rodzaju uporze, mimo próśb i upomnień pochodzących od pokrzywdzonego lub innych osób o zaprzestanie przedmiotowych zachowań, z drugiej natomiast strony - dłuższy upływ czasu, przez który sprawca je podejmuje. Skutkiem zachowania się sprawcy musi być wytworzenie u pokrzywdzonego uzasadnionego poczucia zagrożenia lub poczucia istotnego naruszenia jego prywatności. By zachowanie mogło być uznane za stalking, nękanie przez sprawcę musi być uporczywe, a zatem polegać na nieustannym oraz istotnym naruszaniu prywatności innej osoby oraz na wzbudzeniu w pokrzywdzonym uzasadnionego okolicznościami poczucia zagrożenia. Ustawodawca nie wymaga przy tym, aby zachowanie stalkera niosło ze sobą element agresji. Nadto prawnie irrelewantne jest w kontekście strony podmiotowej tego przestępstwa, czy czyn sprawcy powodowany jest żywionym do pokrzywdzonego uczuciem miłości, nienawiści, chęcią dokuczenia mu, złośliwością czy chęcią zemsty. Dla bytu tego przestępstwa nie ma znaczenia, czy sprawca ma zamiar wykonać swoje groźby. Decydujące jest tu subiektywne odczucie zagrożonego, które musi być oceniane w sposób zobiektywizowany ( w ten sposób postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 2013 r., sygn.. akt III KK 417/13 ). Poszczególne czynności sprawcze oskarżonego S. A. względem E. B. składają się tym samym na modelowy przykład stalkingu. Wszak ze swej definicji z jawisko zwane stalkingiem ( ang. stalk znaczy podkradać się, podchodzić), obejmuje przede wszystkim powtarzalność zachowań, brak zgody pokrzywdzonego, dokuczliwość emocjonalną dla pokrzywdzonego ; typowymi przejawami stalkingu są: wysyłanie niechcianych wiadomości e-mailowych czy SMS-ów, nękanie telefonami, częste oczekiwanie na pokrzywdzonego przed wejściem do jego mieszkania, podążanie za pokrzywdzonym. Zachowania oskarżonego S. A. wobec pokrzywdzonej E. B. należy uznać za stalking, biorąc pod uwagę ocenę obiektywną, a nie tylko subiektywne odczucie pokrzywdzonej.

Zachowanie oskarżonego S. A. opisane w punkcie II części wstępnej wyroku ( doprecyzowane w punkcie II części dyspozytywnej wyroku ) wyczerpało znamiona występku z art. 191§1 k.k. w zw. z art. 12 kk, albowiem oskarżony w okresie od 18 września 2013 r. do 6 listopada 2013 r. w W., woj. (...), działając z góry powziętym zamiarem w krótkich odstępach czasu, stosując groźbę bezprawną użycia przemocy i uszkodzenia ciała zmuszał T. K. do określonego działania - zaprzestania spotykania się z E. B.. Oskarżony popełnił przestępstwo, gdyż działał w celu zmuszenia T. K. do określonego działania, przy czym stosował groźbę bezprawną użycia przemocy i uszkodzenia ciała.

Oskarżony S. A. popełnił oba czyny zabronione z winy umyślnej w zamiarze bezpośrednim, albowiem chciał je popełnić.

Oskarżonemu S. A. tempore criminis należy przypisać winę ; oskarżony w czasie popełniania obu czynów posiadał w pełni zachowaną zdolność do rozumienia znaczenia czynów i kierowania swoim postępowaniem.

Kary jednostkowe pozbawienia wolności wymierzone oskarżonemu S. A. za popełnione występki są współmierne do stopnia zawinienia oskarżonego oraz stopnia społecznej szkodliwości poszczególnych czynów, przy czym wymiar kar uwzględnia motywację oskarżonego ( emocje związane z rozstaniem z pokrzywdzoną E. B. ) oraz uprzednią niekaralność oskarżonego. Sąd wymierzając kary jednostkowe baczył na osobowość oskarżonego S. A., jego właściwości i warunki osobiste oraz rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstw. Ponadto Sąd uwzględnił cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego S. A., a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, zwłaszcza w środowisku lokalnym pokrzywdzonych oraz oskarżonego.

Z uwagi na popełnienie przez oskarżonego S. A. obu przypisanych mu czynów zanim zapadł pierwszy wyrok co do któregokolwiek z tych przestępstw, w sytuacji gdy wymierzone za poszczególne czyny kary są tego samego rodzaju, Sąd Rejonowy na podstawie art. 85 k.k. oraz art. 86 § 1 k.k. połączył kary pozbawienia wolności orzeczone w punktach I oraz II części dyspozytywnej wyroku i wymierzył oskarżonemu karę łączną sześciu miesięcy pozbawienia wolności. Przy wymiarze kary łącznej, Sąd Rejonowy wziął pod uwagę przede wszystkim prewencyjne oddziaływanie kary w znaczeniu prewencji indywidualnej i generalnej. Fakt popełnienia przez oskarżonego S. A. obydwu przestępstw w związku z tą samą de facto motywacją ( emocje związane z rozstaniem z pokrzywdzoną E. B. ) i w tym samym czasie przemawia za zastosowaniem pełnej absorbcji kar. W ocenie Sądu Rejonowego jakakolwiek kumulacja kar stanowiłaby dolegliwość przekraczającą w stosunku do oskarżonego S. A. cele jakie winna spełnić kara łączna.

Sąd warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego S. A. kary łącznej sześciu miesięcy pozbawienia wolności, uznając, iż zastosowanie środka probacyjnego spełni swe wychowawczo – prewencyjne cele, będzie wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Stosownie do dyspozycji art. 69 § 2 k.k., zawieszając wykonanie kary, Sąd wziął pod uwagę przede wszystkim postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa. Oskarżony S. A. pracuje zawodowo, nie miał dotychczas problemów z prawem ; obecna postawa życiowa oskarżonego nakazuje wręcz dać mu szansę i warunkowo zawiesić wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności na okres próby lat dwóch. Sąd stosując wobec oskarżonego S. A. dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania kary łącznej pozbawienia wolności wyraża przekonanie, iż oskarżony będzie przestrzegał reguł porządku prawnego, w szczególności zaś nie popełni kolejnego przestępstwa.

Sąd kategorycznie przekreślił możliwość zastosowania względem oskarżonego S. A. dalej idącego środka probacji w postaci warunkowego umorzenia postępowania karnego. Nie sposób bowiem nie zauważyć stosunku oskarżonego do popełnionych przestępstw ; oskarżony nie ograniczył się do negacji zarzutów, lecz wręcz insynuował niegodne zachowania oskarżonym ; linia obrony oskarżonego świadczy o tym, iż nie wyciągnął on do tej pory żadnych konstruktywnych wniosków z tejże sprawy.

Mając na względzie obecną sytuację majątkową oskarżonego, Sąd zwolnił oskarżonego S. A. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa wydatków poniesionych przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania, zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa, natomiast wymierzy mu opłatę w kwocie 120 zł.