Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Wałbrzychu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Wałbrzych, dnia 28 kwietnia 2014 r.

Sąd Rejonowy w Wałbrzychu I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Kamil Majcher

Protokolant: Joanna Czwojdzińska

po rozpoznaniu w dniu 28 kwietnia 2014 r. w Wałbrzychu

sprawy z powództwa Gminy W.

przeciwko A. M.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od strony powodowej na rzecz pozwanej kwotę 2417 zł tytułem kosztów procesu, w tym kwotę 2400 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

Strona powodowa Gmina W. wniosła pozew o zasądzenie od A. M. kwoty 26.101,95 zł z tytułu odszkodowania, w tym skapitalizowanych odsetek, za bezumowne korzystanie z lokalu przy ul. (...) w W. za okres od 1 lipca 2000 r. do 30 listopada 2005 r.

Nakazem zapłaty Sądu Rejonowego L. Z. w. L.wydanym w elektronicznym postępowaniu upominawczym z dnia 4 października 2013 r. powództwo zostało uwzględnione w całości.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana podniosła zarzut przedawnienia.

W odpowiedzi na sprzeciw strona powodowa wniosła o nieuwzględnianie tego sprzeciwu wskazując, że pismem z dnia 5 kwietnia 2006 r. pozwana uznała dług lecz nie zareagowała na projekt porozumienia w sprawie spłaty oraz powołując się na art. 5 k.c.

W odpowiedzi pozwana wskazała, że uznanie długu nie jest skuteczne gdyż nie wynika z niego jaką kwotę pozwana uznaje. Nadto wskazała, że gdyby nawet uznać, iż doszło do skutecznego uznania długu to termin przedawnienia roszczeni ponowienie rozpoczął bieg i upłynął w dniu 5 maja 2009 r.

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

A. M. zamieszkiwała w lokalu przy ul. (...) w W. w okresie od 1 lipca 2000 r. do 30 listopada 2005 r. bez tytułu prawnego.

Pismem z dnia 6 marca 2006 r. Gmina W. wezwała A. M. do zapłaty kwoty 11.999,51 zł z tytułu odszkodowania za bezumowne korzystanie z w/w lokalu plus odsetki.

Dowód

- pismo z 6.03.2006 r.

- okoliczności bezsporne

W piśmie z dnia 20 kwietnia 2006 r. A. maj wskazała, że co do zasady uznaje roszczenie o zapłatę zaległości czynszowych i innych opłat wniosła jednak o przedłożenie sposobu obliczenia należności.

Dowód:

- pismo z 20.04.2006 r.

W dniu 27 maja 2013 r. zostało sporządzone zestawienie należności i wpłat dotyczące lokalu położonego przy ul. (...) w W., w którym wskazano zadłużenie A. M. z tytułu bezumownego korzystania z lokalu na łączną kwotę 26.001,95 zł (w tym odsetki) .

Dowód:

- zestawienie z 27.5.2013 r.,

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlega oddaleniu.

Zgodnie z art. 117 § 1 i 2 k.c. roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu (z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w ustawie), a po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia, jednak zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne. Zgodnie z art. 120 § 1 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Zgodnie z art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi 10 lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata.

W literaturze prawniczej wskazuje się, że świadczenie okresowe charakteryzuje się tym, że jego przedmiotem są pieniądze lub rzeczy oznaczone rodzajowo, w ramach jednego i tego samego stosunku prawnego dłużnik ma spełnić wiele świadczeń jednorazowych, spełnienie tych świadczeń następuje w określonych regularnych odstępach czasu, świadczenia te nie składają się na pewną z góry określoną całość. Niewątpliwie definicji świadczenia okresowego odpowiada zaś odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu przewidziane w art. 18 ust. 1 – 3 u.o.p.l. albowiem jest ono płatne miesięcznie (por. np. wyrok SN z 18.05.2012 r. IV CSK 490/11).

Jeśli chodzi o podniesiony przez stronę powodową zarzut uznania roszczenia przez pozwaną to zarzut ten nie ma wpływu na treść rozstrzygnięcia. Zgodnie bowiem z art. 124 § 1 k.c. po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo, a to oznacza, że nawet jeśli uznać, iż w 2006 roku doszło do uznania przez pozwaną roszczenia to i tak przed wniesieniem pozwu w niniejszej sprawie termin przedawnienia upłynął ponownie i pozwana może skutecznie ten zarzut podnieść w toku procesu.

Jeśli chodzi zaś o zarzut sprzeczności podniesionego przez pozwanego zarzutu przedawnienia z art. 5 k.c. to w ocenie Sądu także nie jest on zasadny. Terminy przedawnienia roszczeń służą zagwarantowaniu pewności obrotu prawnego i ewentualne uznanie zarzutu przedawnienia za naruszający art. 5 k.c. (zasady współżycia społecznego) mogłoby bowiem nastąpić tylko w razie powołania przez stronę powodową wyjątkowych okoliczności. Za takie okoliczności nie mogą być zaś uznane okoliczności powołane w piśmie z dnia 21 lutego 2014 r. gdyż to właśnie uchylanie się od płatności miało doprowadzić do zadłużenia, a zarzut przedawnienia co oczywiste jest możliwy tylko wtedy gdy powstał dług ( powstaje on w razie braku zapłaty). Wreszcie fakt, iż roszczenie dochodzone pozwem powstało ponad 8 lat (w latach 2000 -2005) przed wniesieniem pozwu do Sądu oznacza, że strona powodowa zwlekała i to znacznie ze skierowaniem sprawy na drogę postępowania sądowego. W ocenie Sądu powyższej oceny nie zmienia nawet podniesiony przez stronę powodową fakt uznania roszczenia gdyż od powoływanego przez nią uznania roszczenia oraz braku reakcji na przedstawione porozumienie upłynęło kilka lat i nie było przeszkód aby strona powodowa wniosła pozew w odpowiednim terminie. Zresztą powoływany przez stronę powodową fakt braku reakcji na przedstawione porozumienie co do spłaty zadłużenia powinien być sygnałem dla strony powodowej aby podjąć odpowiednie starania w celu dochodzenia należności przed Sądem znacznie wcześniej tj. przed upływem terminu przedawnienia. W ocenie Sądu wierzyciel, który długo zwleka z dochodzeniem należności przed Sądem nie może zaś skutecznie powołać zarzutu sprzeczności przedawnienia z zasadami współżycia społecznego skoro taki zarzut powstaje z powodu niepodjęcia w stosownym terminie odpowiednich działań.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. , a na zasądzoną kwotę składa się kwota 2.400 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego (§ 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu) oraz kwota 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.